Wielkanoc

Ze wszystkich istot, Panie,

Wybrałeś właśnie człowieka...

Dlaczego? To niesłychane

Wiedziałeś wszak, co czeka

Tego, kto pragnie zmieniać ludzi,

Kto z posad bezradności

Ma wzruszać serca twarde jak skała,

Kto chce drzemiących budzić

I w czcze skorupy ciała

Miłości wrazić ducha.

Nie przyjął Ciebie w gości

Stworzenia Twego cud

Słów Twoich nie posłuchał.

Stoję przed Tobą, Panie, jak chleb skruszony,

Którym na pustyni żywiłeś tysiące,

Niewdzięczny słaby lud,

Przy Twoim ramieniu szukamy ochrony

Przed światem, co straszy co rusz ponad rozum.

Zrozum:

Pojąć Cię nie byliśmy w stanie,

Człowiek naprawdę sam nie wie, co czyni.

Dlatego pojmanie, więzienny dozór,

I biczem smaganie, korona i kolce,

Krew dreszczem barwiąca Twe skronie

I drogi krzyżowe, złoczyńcy na wzgórzu,

Śmierć Boga.

Szept cichy na pustych już drogach:

Przepraszam Cię, Panie.

Ze wszystkich Swych stworzeń

Wybrałeś właśnie człowieka,

By wiedział, że śmierć to nie koniec,

Że to nie upadek, bo upaść jest gorzej.

W wieczności współudział przyrzekasz

Temu, kto gwoździem pogłębiał smutek

Miłości bezkresnej

Na krzyżu ukutej.

Ustępują góry, chwieją się pagórki

Wobec Twej potęgi, gdy w niebie wysoko

Pionierzy świętości przechodzą przez bramę.

A ziemia –

Mędrzec w szkiełko uzbraja swe oko,

Bada wnikliwie całuny i kamień,

Katafalk omiata marabucim piórem,

By śladów moc znaleźć, i mniejszych, i większych,

Żołnierzy bierze na spytki,

Co rzekomo za kłamstwa otrzymali zbytki,

Grozi, że im zajdzie za skórę.

Lecz oko, choć bystre, podstępu nie zwęszy

I będzie, jak było, po wiek wieków amen.

Jeszcze morwa prędko się wykorzenia,

Za treścią paraboli sama się przesadza.

Chwila to dość komiczna, może niezbyt wzniosła,

Bo od nadmiaru cudów, jako że nazbyt podrosła

Idzie sama sobie poszukać podpórki.

6.04.2012 r.

Zdrowych, spokojnych i radosnych Świąt Wielkiejnocy, moi drodzy!