W sobotę 11 października 2014 r. przekazałem w dobre ręce mojego następcy drużynę harcerską; miałem ją zaszczyt prowadzić przez ponad pięć lat. Była to dla mnie niesamowita, wspaniała przygoda, którą zapamiętam na całe życie. Z harcerskim działaniem jeszcze nie zamierzam się żegnać, niemniej jednak taki punkt zwrotny jest właściwym momentem na odkurzenie czegoś z twórczości własnej: wiersza, a właściwie cyklu utworów poświęconych Prawu Harcerskiemu. Wiersze opatrzyłem zbiorczym tytułem "Na Prawo patrz" i nie miały dotąd okazji ujrzeć światła dziennego w oficjalnej publikacji.
Utwór dedykuję wszystkim druhom, z którymi dane mi było współpracować, którzy działają bądź działali w 14 Gliwickiej Drużynie Harcerskiej "Szarotka" - drużynie, z którą, choć nie jestem już drużynowym, mam nadzieję przeżyć jeszcze niejedną wielką harcerską przygodę.
Dziękuję!
PreludiumStrwożony małoletni chłopiec idzie niepewnym krokiem przez ciemny gęsty mieszany las. Nie idzie sam. Prowadzi go zastępowy – prawdziwy leśny wyga, chłopak obyty w trudach obozowego życia. Na twarzach obu chłopców nikłe światło gwiazd coraz bardziej ustępuje miejsca jasnemu odblaskowi płonących na polanie bierwion. Wokół ognia stoją już wszyscy – cała rada drużyny. Pośrodku, po przeciwnej stronie ognia wznosi się, taka jakaś przez ten płonący żywioł straszna i majestatyczna, postać drużynowego. W dłoni wodza co i rusz błyska coś srebrno.Chłopiec jąka się. Jest mu zimno.„Mam szczerą wolę całym życiem pełnić służbę Bogu i Polsce, nieść chętną pomoc bliźnim i być posłusznym Prawu Harcerskiemu.”Pamiętaj tę noc, chłopcze. To naprawdę ważna chwila.Na Prawo patrzI- Do słów przysięgi powstańcie!- Czuwaj, druhu komendancie!Ślubuję na twoje ręceJak w żołnierskiej piosence:Wierności Ojczyźnie dochować,Sumiennie spełniać rozkazy,Nie łamać danego słowaI wrogie przyjmując razyNie bać się z życia ofiary –Będąc kamieniem na szaniec,Chwycę mych druhów za baryI barykada powstanie.Ślubuję bronić tajemnic,Wytrwale pełnić mą służbę,Na mękach ja nie powiem nic,Na złą czy na dobrą wróżbę,Jak w żołnierskiej piosence.Jednostka – drobiazg i szczegół,Lecz wkrótce będzie nas więcejStojących w szarym szeregu.IIW klasie trwa lekcja. Panuje cisza.Uczniowie piszą. Temat: Zawisza.Rzekł nauczyciel: „Kto o nim słyszał?Kim był jegomość mianem Zawisza?”Słychać jedynie gdzieś chrobot myszy.Nikt z uczniów nie wie nic o Zawiszy.„Jak to? Nie wiecie? Czy ktoś mnie słyszy?Ach… sam opowiem o tym Zawiszy!”„Rycerz z Garbowa…”, zaczął wśród ciszy.„W Europie znano imię Zawiszy.”Lecz o legendzie nikt nic nie słyszał,Gdy słynne słowo dawał Zawisza…W kraju, gdzie króla pożarły myszy,Zjadły też pamięć o dzielnym Zawiszy.IIIHej-ho! gdyśmy wypływaliW szarosiwą mglistą dal,Niósł robotnik kawał stali(Kaleczyła palce stal!)Heja! łódź-my zawrócili– Pomóc chłopu było trza,Bo harcerze – ludzie miliPomagają, gdzie się da!Gdy coś trzeba pomalować,Czy naprawić, przynieść coś,Wsadzić drzewo, dom zbudować…Maluj, czyń, sadź, buduj, noś!Heja-ho! wyczyniać psoty,Działać jak w zegarku kwarc.Nas zagrzewa do robotyEnergiczne shantie-harc!IV- Hello, bracie skaucie!Powiedz, my dearest,Co cię sprowadza do naszych stron?- Hi, przyjacielu!Powiem ganz sicher,Że to wasz local polish bon-ton.- Bon-ton, powiadasz?Ja nie rozumiem…Verstehe nicht i don’t understand.- Oh, polish brother,I’m only joking.Tylko się zgrywam, to taki wkręt.- Ach, w lot pojąłemIch hab’ verstanden.Wszystko rozumiem, I clearly see…- Mój bracie harcerzu,Wszystkiego dobregoCi życzę w rocznicę urodzin Bi-Pi!- Dziękuję, thanks a lot,Vielen dank, bracie.Czy kiedyś mówiłem, żeś dla mnie jak brat?- That’s obvious, my brother,My braćmi poniekądJesteśmy duchowo od ponad stu lat.VPrzez miasto szedł rycerz, waleczny i prawy,Bohatersko kroczył pośród ulic, bramI choć oddał zbroję mistrzom do naprawy,Zachwycał, rycersko postępując sam.Budził respekt, idąc w swym hełmie i z kopią,Miał też podkomendnych – trzech wojów na schwał,Wierzył, że mu godło na złoto przetopią,Gdy sięgnie ad astra, tak że podziw brał.Rycerzem był Maciek, miał lat jedenaście,Kopią była laska, hełmem był beret,Miał swój własny zastęp, godło – Krzyż Harcerski,Zbroję-mundur włoży – mama zszyje wnet.VIAch, cóż wspanialszego, niż leżeć na łące!Spytasz „dlaczego?” – odpowiem ci tak:Złóż głowę na maku, a dłoń na poziomce,Poziomkę uściskaj i pocałuj mak.Bo cóż, gdy kłąb pary tak wniebowstępuje,Że w chmury się piętrząc, przyciąga mój wzrok,Że kusi i nęci, i kształty formuje:To żaba, to baba, tu ryba, tam smok.I cóż jest lepszego, niż trawy muśnięcie,Niż kwiat, korzeń, liście, łodyga i strąk.Zielono i święcie – istne wniebowzięcie.Ach, cóż wspanialszego, niż leżeć wśród łąk!VIIPobudkę grać – –Pobudka, pobudka wstać!Choć człowiek zmęczony wstaje –Chce spać – a trąbka spać nie daje,Bo krótko po pianiu koguta –„Przed namiotami zbiórka,Jedna minuta!”Jak nie – to start!„Mundurowy!”I krnąbrny harcerz z głowy,Wszak taki alarmu jest wart.Gdy w kąpielowym zwija się jak foka,Dawaj mu, kadro, rynsztoka!Zapnij mundur, zawiąż buty,Weź ręcznik i pastę do zębów i koc,Bieliznę i śpiwór… Nie stój jak kloc!Masz trzy minuty!Spakuj, moja rada taka…„Druhu,Coś wolno ci idzie w tym tempie ruchu.Piętnaście minut na ewaka!”O nie!Cały zastęp wzywa boskiej pomocyI klnie.Na nic tu zda się pomoc Boża.„Za te przekleństwa – godzina na p-poża!”Zastęp załamany zgina się wpół…Lecz posłusznie już kopie dół.„Alarmy – myśli kadra – to niełatwa sprawa– Chciałoby siębiegać,pakować,nalegać,błaznować,a trzeba je dawać.”VIII1) „Nawet w problemach gwiżdże skaut”– Tak Robert Baden-Powell rzekł.Pamiętaj o tym, gdy na autUcieknie twego życia bieg.Ref. Gwiżdż, gwiżdż śmiało na problemy,Garść humoru włóż w kieszeń co dnia,Poradzisz sobie – oboje to wiemy,Więc uśmiechaj się, ile się da!2) Gdy otoczymy ogień w krąg,Nocą harcerski zabrzmi śpiew,Popłyną baśnie starych ksiąg,Wszystko złe zniknie pośród drzew.3) Bo każdy, kto harcerzem jest,(W tym właśnie sęk i główny wic)Ma moc zmian świata – prosty gest:Uśmiech, co nie kosztuje nic.IXPingBrzdękBrzęczy kasa.A gdzieś tam harcerze siedzą po lasach,W terenie robią grę.JękAch!(Dla dorosłych ludzi dźwięki nieodpowiednie)Na giełdzie krach.A gdzieś tam harcerze w miłych snachNa ciszy poobiedniej.–– –Światowy kryzys.A gdzieś tam harcerz mówi „o, Dżizys…”I, zmuszony okolicznościami,Idzie pakować siatkiZ zakupami.XPewien harcerz spod Warszawy,Znudzony już przez zabawy,Zmienić chciał front harcowania,Więc się zabrał za badania.Wzbudzał respekt i uznanie,Lecz gdy postawił pytanie„Czy ma coś z harcerza żul?”,Każdy przestał mu dowierzać.„Może to harcerz old-school?” –Rzekł, bo dojrzeć chciał harcerza.Poszedł na zwiad terenowy,Gdzie zatonąłby w pomysłach.By nie zgubić myśli z głowy,Siadł nad brzegiem rzeki Wisła,Pisał zwięźle, bez ogródek,Czasem drapiąc się w podbródek:Tramp, włóczęgą miejskim zwany,Za harcerza być nie może,Mimo podobieństw, uznany.Choć też spędza czas na dworze,Choć wyglądem przypominaTłum harcerzy po biwakuI pogodna jego mina,Pomimo dobytku braku.Żul alkoholem się raczy,Papierosy chętnie pali,Czego sobie nie wybaczyHarcerz z wolą jak ze staliI z podejściem rozsądkowym…Zakończył badacz wpół zdania.Próżno szukał wniosków nowych,Wrócił więc do harcowania.Już harcerza spod WarszawyNie nudziły harc-zabawy.6.03.2010 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz