O klatce

"Zaratustra odparł:
- Kocham ludzi.
- Czemuż - rzekł starzec - usunąłem się i ja niegdyś w lasy i w głusz samotną? Czyż nie dlatego, żem ludzi nazbyt ukochał?
Teraz miłuję Boga, nie kocham ludzi. Człowiek jest rzeczą zbyt niedoskonałą. Miłość ku ludziom zabiłaby mnie.
Zaratustra odparł:
- Cóżem ja o miłości mówił! Niosę ludziom dar.
- Nie dawaj im nic - rzekł święty. - Raczej ujmij im nieco i dźwigaj z nimi społem. Tem najbardziej im wygodzisz, obyś sobie jeno tem dogodził!
A jeśli chcesz ich koniecznie obdarzać, nie dawaj więcej nad jałmużnę i każ im jeszcze żebrać o nią!
- Nie - odparł Zaratustra - nie dawam jałmużny. Nie jestem na to dosyć ubogi.
Święty zaśmiał się z Zaratustry i rzekł w te słowa:
- Bacz więc, aby przyjęto twe skarby! Nieufni są oni względem samotników i nie wierzą, abyśmy przychodzili, by obdarzać.
Kroki nasze dźwięczą im zbyt samotnie po pustych ulicach. A gdy po nocy w swoich łożach na długo przed wschodem słońca czyjeś kroki zasłyszą, pytają wówczas: dokąd zmierza ten złodziej?"

Fryderyk Nietzsche, Tako rzecze Zaratustra

 Biedni, nieufni ludzie. W trosce o własne bezpieczeństwo zamykają się w klatce w obawie przed człowiekiem. W klatce urojonych wyobrażeń i lęków. W klatce egoizmu, bo lepiej ochronić siebie, niż zauważyć osobę w drugiej tak przecież podobnej nam istocie.

Czemu boimy się ludzi? Bo zobaczymy w nich, jak w lustrze, własne niedoskonałe odbicie..?

"Ekonom, matematyk i filozof dostali po jednakowej długości kawałku siatki ogrodzeniowej, by ogrodzić nią jak największy obszar.
Ekonom ogrodził pole w kształcie kwadratu.
Matematyk z kolei, wykonawszy obliczenia, ogrodził obszar w kształcie koła.
Natomiast filozof zwinął siatkę byle jak, wskoczył do środka i zawołał: <<Jestem na zewnątrz!>>"

zasłyszane

Przeważnie to jednak nie kwestia pomysłowego rozwiązania problemu, lecz rozpaczliwego jego unikania. Naprawdę jesteśmy na zewnątrz klatki? I jak długo można okłamywać samego siebie, nim aż zrobi się nam od tego głupio?